سفری برای هیچ

سفری برای هیچ

دوشنبه, 14 ژانویه 2013 10:53

دکتر سردار محمد رحیمی

از ابتدا هم معلوم بود که نباید به سفر رئیس جمهور به ایالات متحده و نتایج آن دلخوش داشت. اما دیدار رئیس جمهور اوباما در روز سوم اقامت رئیس جمهور افغانستان در امریکا و نشست یک ساعته و عادی اوباما با کرزی نشان داد که افغانستان برای اداره اوباما هر روز بیشتر از پیش به عنوان دملی چرکین تبدیل می شود که فقط باید منتظر ترکیدن و نابودی ان بود. واقعیت هم همین بود که رئیس جمهور افغانستان چیزی در چنته نداشت تا در روی میز مذاکره به عنوان برگه ای قابل اعتبار بگذارد و بر مبنای آن با اوباما مذاکره نماید. اوباما اینبار حتی زحمت چندانی برای توصیه رئیس جمهور کرزی هم نکشید و فقط به این موضوع بسنده کرد که اگر می خواهید نیروهای آمریکا نه برای اهداف خیالی که در مغز رئیس جمهور و اطرافیانش بود بلکه برای جلوگیری از حداقل دستاوردهای 11 ساله گذشته ملت افغانستان و جامعه جهانی در افغانستان باقی بمانند باید مصونیت قضایی سربازان آمریکایی را بپذیرید در غیر اینصورت گزینه صفر در مرود حضور نیروهای خارجی به راحتی توسط رئیس جمهور اوباما امضا خواهد گردید. این سخن تمامی دلخوشی های دوساله اخیر رئیس جمهور کرزی را به باد داده و عملا رئیس جمهور را در حالت کیش و مات قرار داد.
هر چند این سفر باری افغانستان ومنافع ملی ان دستاوردی نداشت جز اعلام اینکه زودتر از آنکه فکر می کردیم اوباما اعلام کرد که از بهار آینده نیروهای آمریکایی دیگر ماموریت نظامی نخواهد داشت بلکه فقط ماموریت آموزش و حمایت را انجام خواهد داد که البته محتوای ان زنگ خطری برای امنیت افغانستان است با توجه به پذیرش غیر مسئولانه و شتاب زده مسئولیت های امنیتی اما به نظر می رسد بر اساس پلان باز هم نسنجیده حکومت در حوزه منافع ملی اینبار نیز حکومت گامی به پیش خواهد برداشت و آن را در راستای تثبیت حاکمیت ملی افغانستان قلمداد خواهد نمود.
امروزه افغانها و جامعه جهانی همه یک آرزو دارند پایان یافتن سریع دوره حاکمیت رئیس جمهور کرزی و برگزرای انتخابات سال 2014 .اما مساله اینجاست که حکومت این چشم انداز را نیز مبهم تار نموده است و معلوم نیست که اساسا انتخاباتی برگزرا خواهد شد یا خیر .اگر به تعهدات رئیس جمهور افغانستان بخواهیم بنگریم مطمئن باید بود که آرزوی انتخابات شفاف سال 2014 رویایی بیش نخواهد بود.
با این حال افغانستان با خروج وبی توجهی آمریکا و کم شدن حمایت های جامعه جهانی می تواند به بستر بی ثباتی فر وافتد چرا که در طول 12 سال گذشته چارچوبهای ثبات سازی و نهاد سازی امنیتی به ردستی در کشور شکل نگرفت و امروز دلهره افغانها ناشی از عدم اعتماد به حکومت و وعده هایی است که همواره به آن عمل ننموده است و عینیتی به نام خروج که از سال گذشته شدت گرفته است بدون اینکه مردم امیدواری واقعی نسبت به تحولات 12 سال گذشته برای تداوم و بقا داشته باشند.
رئیس جمهور شاید در آخرین سفر امیدها و ارزوهای ملت بزرگ افغانستان را نیز با خود به اخر رساند و در طول سال جدید باید منتظر تشدید بی ثباتی و پیامدهای ناسنجیده خروج غربیها و استقبال ناسنجیده تر حکومت افغانستان باشیم.