ماه فرصت برای جنگ یا صلح
چهارشنبه, 06 فوریه 2013 22:34
دکتر سردار محمد رحیمی
افغانستان و پاکستان فرصتی شش ماهه برای گفتگوهای صلح می خواهند . این توافق ظاهرا نتیجه مجموعه ای از رایزنی هایی است که حکومت افغانستان با پاکستان با میانجیگری انگلیس داشته است .اما باید به این مساله هم توجه داشت که روند تعامل افغانستان با پاکستان در مورد گفتگوهای صلح حداقل از ماه مارچ سال گذشته میلادی کلید خورده است و ظاهرا بر اساس برنامه از قبل پیش بینی شده تا حدودی پیش رفته است اما حکومت افغانستان در ادامه مسیر احساس می کند که حکومت پاکستان چندان در راستای اهداف از قبل توافق شده حرکت نمی نماید.
ظاهرا مقامات ارشد پاکستان و بخصوص ارتش و حکومت ملکی در مورد نحوه همکاری با حکومت افغانستان در راستای گفتگوهای صلح به نتیجه واحدی نرسیده اند و همچنین پاکستان باید پاسخی در خور برای طرف افغانی در این نشست داشته باشد بخصوص اینکه انگلستان باید بتواند به ابالات متحده آمریکا نشان دهد که توانایی لازم برای پیشبرد پروسه گفتگوهای صلح و شکل دهی به ساختارهیا جدید امنیت منطقه ای در تعامل با کشورهای منطقه در همسویی با آمریکا را دارد.
بنابراین اعلام توافق در مورد یک پروسه شش ماهه برای حصول به چهارچوبهای مشترک برای صلح می توانست بهترین انتخاب برای بی نتیجه نشان ندادن ان گفتگوها باشد .اما اگر به درستی به موضوع پیشبرد گفتگوها در یک پروسه شش ماه توجه شود می توان نتیجه گرفت که شش ماه پیش رو فرصتی مناسبی است که پاکستان میتواند با رصد کردن شرایط منطقه ای و شرایط داخلی مدیریت گفتگو های را در اختیار داشته و شکل دهد .چند گزینه در این مورد وجود دارد که نشان میدهد تلاش پاکستان برای تعیین جدول شش ماهه در راستای منافع سیاسی پاکستان قابل توجه است.
نخست اینکه ممکن است شرایط داخلی پاکستان ایجاب به تغییر حکومت ملکی پاکستان و شرایط جدیدی گردد که فضا را برای تغییر جدول گفتگوها و شرایط مصالحع تغییر دهد و این جابجایی در قدرت دوباره امکان خرید زمان را تا موعد 2014 برای اعمال دیدگاهها و سیاست های عملیاتی پاکستان فراهم نماید. دوم اینکه هنوز پاکستان نسبت به دیدگاههای نهایی ایالات متحده نسبت به روند صلح درافغانستان با رویکار آمدن تیم جدید امنیتی در دولت اوباما آگاه نیست و این زمان فرصت مناسبی برای این کشور فراهم می کند تا بتوانند با در نظر داشت شرایط منطقه ای استراتژی خود را در افغانستان دنبال نمایند.
حکومت افغانستان اما مجبور است شرایط پاکستان را بپذیرد چراکه وضعیت بین المللی بگونه ای است که حکومت را مجبور می کند به روندی که پاکستان در قالب روند صلح برای 2015 طراحی نموده است تن در دهد چراکه در داخل افغانستان و شکافی که بین حکومت و گروههای سیاسی و مردم ایجاد شده است و مخالفت با نشست های بین المللی که از طرف کشورهای اروپایی و ملل متحد حمایت میشود تنها گزینه را پیشرفت در پروسه ای با مشارکت پاکستان می یاید . این در حالیست که عدم حمایت داخلی و بازی های دوگانه و تفاوت سیاست ی اعمالی و اعلانی پاکستان سبب می گردد که سرانجام حکومت ناخواسته در کنار برنامه های امنیتی پاکستان قرار گرفته و خود به بحران داخلی در افغانستان دامن زده و امنیت افغانستان را با ناگواری های غیر قابل تصوری روبرو سازد.
ظاهرا مقامات ارشد پاکستان و بخصوص ارتش و حکومت ملکی در مورد نحوه همکاری با حکومت افغانستان در راستای گفتگوهای صلح به نتیجه واحدی نرسیده اند و همچنین پاکستان باید پاسخی در خور برای طرف افغانی در این نشست داشته باشد بخصوص اینکه انگلستان باید بتواند به ابالات متحده آمریکا نشان دهد که توانایی لازم برای پیشبرد پروسه گفتگوهای صلح و شکل دهی به ساختارهیا جدید امنیت منطقه ای در تعامل با کشورهای منطقه در همسویی با آمریکا را دارد.
بنابراین اعلام توافق در مورد یک پروسه شش ماهه برای حصول به چهارچوبهای مشترک برای صلح می توانست بهترین انتخاب برای بی نتیجه نشان ندادن ان گفتگوها باشد .اما اگر به درستی به موضوع پیشبرد گفتگوها در یک پروسه شش ماه توجه شود می توان نتیجه گرفت که شش ماه پیش رو فرصتی مناسبی است که پاکستان میتواند با رصد کردن شرایط منطقه ای و شرایط داخلی مدیریت گفتگو های را در اختیار داشته و شکل دهد .چند گزینه در این مورد وجود دارد که نشان میدهد تلاش پاکستان برای تعیین جدول شش ماهه در راستای منافع سیاسی پاکستان قابل توجه است.
نخست اینکه ممکن است شرایط داخلی پاکستان ایجاب به تغییر حکومت ملکی پاکستان و شرایط جدیدی گردد که فضا را برای تغییر جدول گفتگوها و شرایط مصالحع تغییر دهد و این جابجایی در قدرت دوباره امکان خرید زمان را تا موعد 2014 برای اعمال دیدگاهها و سیاست های عملیاتی پاکستان فراهم نماید. دوم اینکه هنوز پاکستان نسبت به دیدگاههای نهایی ایالات متحده نسبت به روند صلح درافغانستان با رویکار آمدن تیم جدید امنیتی در دولت اوباما آگاه نیست و این زمان فرصت مناسبی برای این کشور فراهم می کند تا بتوانند با در نظر داشت شرایط منطقه ای استراتژی خود را در افغانستان دنبال نمایند.
حکومت افغانستان اما مجبور است شرایط پاکستان را بپذیرد چراکه وضعیت بین المللی بگونه ای است که حکومت را مجبور می کند به روندی که پاکستان در قالب روند صلح برای 2015 طراحی نموده است تن در دهد چراکه در داخل افغانستان و شکافی که بین حکومت و گروههای سیاسی و مردم ایجاد شده است و مخالفت با نشست های بین المللی که از طرف کشورهای اروپایی و ملل متحد حمایت میشود تنها گزینه را پیشرفت در پروسه ای با مشارکت پاکستان می یاید . این در حالیست که عدم حمایت داخلی و بازی های دوگانه و تفاوت سیاست ی اعمالی و اعلانی پاکستان سبب می گردد که سرانجام حکومت ناخواسته در کنار برنامه های امنیتی پاکستان قرار گرفته و خود به بحران داخلی در افغانستان دامن زده و امنیت افغانستان را با ناگواری های غیر قابل تصوری روبرو سازد.
No comments:
Post a Comment