مقامات پاکستانی خبر داده اند که قرار است هفتۀ آینده رییس ارتش آن کشور، جنرال اشفاق کیانی و رییس استخبارات نظامی‌، جنرال ظهیرالاسلام با نمایندۀ ویژۀ ایالات متحده برای افغانستان و پاکستان، در بروکسل دیدار کنند. هم چنان گفته شده است که خانم ربانی کهر نیز با وزیر خارجۀ امریکا نیز ملاقاتی خواهند داشت.

گزارش شده که این برنامه به خاطر چه‌گونه‌گی گفت‌وگوهای صلح روی دست گرفته شده و قرار است اشتراک کننده‌گان این نشست، روند جاری گفت‌وگوهای صلح را به بحث و بررسی بگیرند که جانب افغانستان هم از آن استقبال کرده است.ولی دریافت ما آن است که این نشست هیچ نتیجه‌یی به پایان هراس‌افگنی در منطقه نخواهد داشت و یکی از مانورهای پاکستان برای امتیازطلبی‌های بیشتر است که در این دور بازی صلح آغاز شده است.

پس از فشارهای روزافزون جامعۀ جهانی بر پاکستان، آن کشور مجبور به تغییر تاکتیک بازی شده است که در یک ماه اخیر مردم افغانستان شاهد به نمایش گذاشتن آن اند. روش جدید پاکستان، همان تمکین کردن ظاهری به برنامه‌های صلح افغانستان و دستورات ایالات متحده است که هر دو جانب (افغانستان و ایالات متحده) گمان برده اند؛ پاکستان تصمیم بر بازگشت صلح در منطقه دارد.

در حالی که تشدید حملات خونین طالبان و موضع‌گیری سرسختانۀ آنان، خود چنین دریافتی را منتفی می‌کند. اما سوگ‌مندانه که نه حکومت افغانستان و نه هم ایالات متحده متوجه این موضوع هستند.

این تاکتیک از سوی پاکستان، در دو مرحله به نمایش گذاشته شده است. یکی آزادی شماری از زندانیان طالبان در سفری که شورای عالی صلح به آن کشور داشت و دیگری وعدۀ رهایی همۀ زندانیان طالبان که وزیر خارجۀ کشور، در ملاقاتی از سوی مقامات پاکستانی دریافت کرد.

اما راز بازی ماهرانۀ پاکستان آن‌جا از پرده افتاده است که باراک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده به کانگرس آن کشور هشدار داده که اگر تاییدنامۀ سندی را که خواهان قطع کمک‌های اقتصادی ایالات متحده به پاکستان شده بود، رد نکند؛ بر مبارزۀ ایالات متحده علیه تروریسم در افغانستان اثرات بدی خواهد داشت. قطع کمک‌های اقتصادی ایالات متحده بر پاکستان زمانی اعمال شده بود که پاکستان راه‌های اکمالاتی ناتو را به افغانستان بسته و خواهان امتیازات بیشتری شده بود.

رویداد فوق به وضاحت نشان داد که پاکستان با این چراغ سبزنشان دادن‌های ظاهری، سعی دارد تا دوباره به کمک‌های اقتصادی ایالات متحده دست پیدا کند و مقداری از فشارهای موجود بر خودش بکاهد.اما جای شکر این است که کانگرس ایالات متحده هنوز نپذیرفته است که کمک‌های اقتصادی به پاکستان دوباره آغاز گردد.

در همین شرایط است که مسالۀ نشست بروکسل مطرح می‌شود. بی‌تردید که این نشست هدف دیگری ندارد جز این که خواسته‌های پاکستان را در برابر رهایی چند طالب برآورده سازد. پاکستان بر سر به دست آوردن دوبارۀ کمک‌های اقتصادی ایالات متحده در این نشست، چانه زنی خواهد کرد و آن‌گونه که نمایان است، باراک اوباما نیز در این مرحله با پاکستان هم‌سوست.

اما جالب‌تر از همه ساده‌لوحی مقامات حکومت افغانستان است که از این نشست حمایت کرده اند و گمان می‌کنند که پاکستان با به دست آوردن امتیازات خود، پروسۀ صلح را با انرژی بیشتری دنبال خواهد کرد.

در حالی که پاکستان هیچ نیتی برای برگشت صلح در منطقه ندارد، چون رهایی چند طالب به جای این که محکمه شوند؛ نشانۀ نیت نیک پاکستان بوده نمی‌تواند. رهایی طالبان، نشانۀ وخیم شدن وضعیت است نه این که نشانۀ صلح باشد. آن‌گونه که شاهد رویدادهای خونین اخیر در کشور هستیم، این آزادسازی‌های غیرمنطقی جبهۀ طالبان را تقویت هم کرده است.

بنابراین ما باور داریم که پاکستان در این نشست به نتایج دل‌خواهش می‌رسد و حکومت افغانستان مثل گذشته تاوان اشتباهاتش را پس خواهد داد، چون طالبان همه آزاد می‌شوند، پاکستان کمک‌های خوب اقتصادی را از ایالات متحده دریافت می‌کند و ایالات متحده هم با سرخ‌رویی ظاهری نیروهایش را از افغانستان خارج می‌سازد، اما افغانستان با دشمن قسم خوردۀ تا دندان مسلح، تنها می‌ماند. حالا این که چه کسی مسوول این فاجعۀ بزرگ است، برای همۀ ملت افغانستان روشن می‌باشد